سایه همای

سلام

به من زبوی تو باد صبا دریغ نکرد  // ز آشنا نفسی آشنا دریغ نکرد

چو غنچه تنگ دلی هرگزش مباد آن گل  // که بوی خوش ز نسیم صبا دریغ نکرد

صفای آینه روی آن پری وش باد  // که با شکسته دلان از صفا دریغ نکرد

جفا ز بخت بدِ خویش می کشم منِ زار  // و گرنه یار به من از وفا دریغ نکرد

حبیب من چه بهشتی طبیبِ مشفق بود  // که دید دردِ مرا و دوا دریغ نکرد

همیشه بر سر او سایبان دولت باد  // که سایه از سرِ ما چون هما دریغ نکرد

چه بخت بود که آن سر کشیده سروِ بلند  // ز آب دیدۀ من خاکِ پا دریغ نکرد

از آن لبِ شکرینم به بوسه ای بنواز  // که سایه با تو چونی از نوا دریغ نکرد

——————————————

باسپاس

احمد